به گزارش شهروند البرزدر این مقاله این اقدام خصمانه از منظر حقوق بین الملل مورد بررسی قرار میگیرد.
در بند ۴ ماده ۲ منشور ملل متحد صحبت از قاعده آمره منع توسل به زور شده که رژیم اسرائیل این قاعده را نقض نموده است.
هم دولت ایران و هم دولت سوریه با توجه به مواد ۴۲ و ۴۶ مورخ ۲۰۰۱ که مربوط به مسئولیت بین المللی است می‌توانند به مسئولیت بین المللی اسرائیل برای این حمله استناد کنند.
میدانیم که اماکن و ماموران دیپلماتیک مصون از تعرضند و این موضوع در عهدنامه وین ۱۹۶۱ نیز آمده که رژیم اسرائیل آن را نقض نموده است. حمله به اماکن دیپلماتیک و کنسولی علاوه بر نقض کنوانسیون های ۱۹۶۱ و ۱۹۶۳ وین، نقض قواعد حقوق بین الملل عرفی نیز محسوب می شود.
با توجه به اقدام اسرائیل،کشور ایران نیمه شب ۲۵ فروردین ۱۴۰۳ خاک اسرائیل را برای تنبیه تجاوز و نقض فاحش قواعد حقوق بین الملل مورد حمله قرار داد.
دولتی که مورد حمله مسلحانه قرار می‌گیرد تا زمانی که شورای امنیت اقدامی برای صلح و امنیت بین المللی انجام ندهد می‌تواند از حق دفاع خود استفاده کند .با توجه به عدم اقدام از سوی شورای امنیت،دولت ایران برای دفع حمله و دفاع خود به میدان آمده و اقدام نموده است زیرا اسرائیل به دفعات متعدد از خط قرمزهای کشور جمهوری اسلامی ایران عبور کرده و دولت ایران با جمع بندی هایی به عمل‌‌ آمده به حمله ی اسرائیل پاسخ قاطع داده است.
شادی کشاورزی
وکیل پایه یک دادگستری
کارشناس ارشد حقوق بین الملل
مولف و پژوهشگر حقوقی