آمنه شکوهی با دو رمان تازه بازمی‌گردد؛ روایتی زنانه از رنج، هنر و خیال
در آستانه انتشار دو رمان تازه از آمنه شکوهی، شاعر و نویسنده‌ای با سابقه‌ای بیش از ۲۵ سال در عرصه شعر و ادبیات، نگاهی داشتیم به جهان فکری و ادبی او که این روزها در قالب رمان‌هایی متفاوت و تاثیرگذار به بار نشسته است. متن زیر حاصل مصاحبه خبرنگار شهروند با این شاعر، روزنامه نگار و نویسنده ایرانی است که با هم‌میخوانیم:
شهروند البرز- خانم شکوهی، شنیده‌ایم دو رمان جدید در دست انتشار دارید. کمی درباره آن‌ها برایمان بگویید.
بله، خوشبختانه پس از سال‌ها نوشتن و تجربه در حوزه شعر، حالا با دو رمان تازه در مسیر تازه‌ای قدم گذاشته‌ام. رمان اندوه پراکنده و پرتال رنگ‌ها، هردو از نظر محتوایی و سبک نگارش با یکدیگر متفاوت‌اند اما ریشه در همان دغدغه‌های انسانی، احساسی و هنری من دارند.
اندوه پراکنده چه فضایی دارد؟
اندوه پراکنده داستانی واقع‌گراست که از زبان ماندانا، یک خبرنگار زن، روایت می‌شود. روایت او ترکیبی از خاطره، تأمل و زندگی روزمره است؛ از آشنایی با پرهام و ازدواجشان تا بیماری و شفایش، و سپس تأسیس یک دفتر روزنامه. در خلال روایت، ماندانا نقاشی‌هایی می‌کشد که به نوعی تصویر ذهنی و احساسی او از زندگی‌اش هستند. زبان اثر ساده و روان اما در عین حال عاطفی و تصویرساز است.
و پرتال رنگ‌ها؟
پرتال رنگ‌ها اثری خیال‌پردازانه و درون‌گرایانه است. سارا، شخصیت اصلی داستان، نقاشی تنهاست که ناگهان وارد جهانی دیگر می‌شود. این رمان آمیزه‌ای از تخیل، فلسفه، هنر و تنهایی است. نثر آن آغشته به توصیف‌های دقیق، فضاسازی‌های شاعرانه و ضرباهنگی نرم و درونی است که گاهی بیشتر به نجوا می‌ماند تا روایت. سعی کرده‌ام زبان روایت با دنیای ذهنی شخصیت‌ها هماهنگ باشد.
سبک نوشتاری شما در این دو رمان چگونه تعریف می‌شود؟
در اندوه پراکنده بیشتر از زبان روایت مستقیم، اول‌شخص و عاطفی استفاده کرده‌ام که به زندگی روزمره و احساسات ملموس نزدیک است. اما در پرتال رنگ‌ها سعی کرده‌ام روایتی هنری‌تر، گاه تکه‌تکه و ذهنی خلق کنم؛ زبانی که به فرم و حس‌آمیزی وابسته است و مخاطب را با خودش به درون ذهن و روح شخصیت‌ها می‌برد.
شما بیشتر با عنوان شاعر شناخته شده‌اید. درباره پیشینه ادبی خودتان کمی برای مخاطبان بگویید.
بیش از ۲۵ سال است که در حوزه شعر و ادبیات فعالیت می‌کنم. تاکنون سه مجموعه شعر از من منتشر شده که بیشتر درون‌مایه‌های اجتماعی، عاشقانه و زنانه داشته‌اند. همیشه دغدغه روایت در من وجود داشته و حالا با رمان‌نویسی، این میل به داستان‌پردازی و معناجویی در قالبی تازه جان گرفته است.
و در پایان؟
امیدوارم این دو رمان بتوانند با مخاطبان ارتباطی صمیمی و عمیق برقرار کنند. برای من نوشتن همیشه راهی برای کشف و لمس لایه‌های پنهان زندگی بوده. اگر اندوه پراکنده یا پرتال رنگ‌ها بتواند حتی برای لحظه‌ای در دل یا ذهن خواننده جا بگیرد، حس رضایت عمیقی برای من خواهد داشت.